Cuz I have a bad day!

Pfhoe, het is me het dagje wel zeg!
Gister hebben ik en mijn vriendje het uitgemaakt en dat is echt geen lekkere timing, want over 2 weken gaat ie met mij en mn gezin mee naar nederland! Shizzle ook.
We hebben al een poos minder goed contact gehad en ik denk dat we het allebij gewoon zat waren, dus we hebben besloten om als vrienden verder te gaan..
Maar daar het NL-dilemma dus.. Gister toen ik éindelijk in mn nest lag om iets voor 12en belde hij weer en dat terwijl we er uit waren gekomen dat ie gewoon mee naar nl gaat en alles, maar dan niet meer als "vriendje", maar gewoon een vriend snap je?
Maar ja, belde hij dus weer en zei hij dat zn moeder(!) het niet logisch vondt dat hij dan mee zou gaan. Maar het geld en alles was allang geregeld natuurlijk, dus afzeggen..? Nee. Vandaag heeft hij besloten om wél met ons met de boot naar denemarken te gaan, maar ipv dat ie daar vandaan mee naar Zweden gaat, gaat hij verder naar Duitsland of zo iets. Nou, oké. Prima voor mij. Met familieweekend gaat hij dus ook niet mee en heel stiekem ben ik daar blij om. Leven het singel zijn! Vriendjes, nee dank je. Voorlopig niet meer!
Maar met fietsen gaat hij dan wel weer mee.. Maar dat is ook prima en vind ik ook nog wel leuk, ja. Dat is gewoon anders, want daar zijn zoveel meer noren mee, dus hij is dan gewoon een van de groep! Best slim bedacht, maar nu moet ik mijn ouders alles nog uit gaan leggen en daar kijk ik niet bepaald naar uit, omg!
Ze weten nog niet dat het uit is, ehe.
Morgen moet ik weer naar mn psycholoog, dus ik ga maar eventje met haar overleggen hoe ik het ze het beste kan vertellen, want eerlijk gezegt ben ik daar niet zo erg goed in. Absoluut niet.

Hoe het verder met me gaat?
Zeer kut en tegelijkertijd best goed! Dan bedoel ik dus; ik ben ondanks alles redelijk vrolijk, heb geluk met het vak waar ik woensdag examen in moet doen en ik ben vrij, los van een vriendje en dat voelt gewoon goed.. Weard eigenlijk.
Met eten gaat het zeer vervelend op het moment. Ik voel dat ik ongelovenlijk aankom, maar dat doe ik bijna altijd dus het zegt niet zo heel veel. Ik hou me zeer goed aan mn eetschema en ik heb gewoon honger! Maar dat laatste is een probleem, want ik eet álles wat los en vast zit de laatste 3 dagen en dat ik KUUUUT!
Dan is het dus eten, kotsen, eten en kotsen en nog meer eten.. En dat is heel erg frustrerend!
Ik denk dat ik ook eet uit pure frustratie en ik kan dat niet aanstaan, walgelijk!
Ik durf ook niet aan mijn psych te vertellen over de eetbuien van mij, want ik voel zowieso al niet dat ik anorexia heb!! En door die eetbuien weet ik het zeker.. Bovendien zou ik als ik anorexia had echt niet zélf tegen mn ouders zeggen dat ze me eten nog moeten maken?! Precies, het werdt vandaag 2 keer vergeten door mn moeder en mn pa was werken, maar ik kreeg honger en gaf het helemaal zélf aan! Als ik echt anorexia had gehad dan had ik zó veel meer gesmokkeld met eten!!! Want het is echt heel erg gemakkelijk, dat smokkelen! Maar het enigste wat ik doe ik mn boter zoveel mogenlijk van mn brood halen en 1 plakje kaas weggooien als er niemand kijkt..
Ik had heeel makkelijk ook mijn yoghurt weg kunnen pleuren en bijv. mijn brood en kracker die ik s'avonds moet. Ook had ik de melk weg kunnen spoelen in de wastafel or something, maar ik eet het op!!!! Ik wil het wel is waar niet binnen in mij hebben, maar tell me; waaaaaarom eet ik het allemaal kéurig op dan?!
Zo irritant allemaal.. ik stel me aan?! Doe ik alsof? Is het aandachttrekkerij?!!! Wat is dit allemaal? Ik wil het niet zo hebben.
Ik denk elke keer weer: Yes, na de zomer weer naar een nieuwe school en dan lekker nieuwe vrienden en ik ga super cijfers halen en ik kan lekker mijn brood weggooien op school en veel smokkelen.....
Slecht toch? Anorectische gedachtens?
Maybe, maar het gaat nooit zo worden als ik wil.
Ik wil gewoon eten, lol hebben EN dun zijn! Maar dat gaan niet samen of zo? Heb ik de pech dat ik gewoon geen dun figuur heb? Waarom mijn vriendinnen wél? Waarom kunnen hun VRETEN en niets aankomen? DUN zijn..
En ik ben gewoon een varkentje :(
Het maakt me allemaal zo verdrietig.
Soms denk ik; Laat me maar lekker in het ziekenhuis terecht komen, want dan wordt het in ieder geval zeker voor mij dat er wél wat is. Dan ben ik iemand.
Dan heb ik wat. Want wat heb en ben ik nu? Een zware belasting, ik hoor het ze vaak genoeg zeggen!

Maar ik moet leren.. Misschien komt er later vandaag nog een berichtje..
Liefs!